درمان یا بهبودی؛ پیشنهادی برای ارتقای برنامه‌های درمانی موجود در کشور

آنچه که تاکنون در برنامه‌های درمانی کشور ما و حتی جهان مطرح شده، بحث درمان یک بیمار توسط یک مرکز یا ساختار درمانی در یک بازده زمانی مشخص برای بیماری اعتیاد بوده است. روندی که به طور معمول در الگوی تفکری برنامه‌های درمانی اتفاق می‌افتد این گونه است که بیمار زمانی با سیستم درمانی درگیر می‌شود که علائم بیماری برای خود، خانواده و یا جامعه؛ شدید و ناتوان‌کننده می‌شوند و هنگامی که علائم تا حدی بهبود می‌یابند، بیمار از سیستم درمانی خارج شده و به طور کامل بهبود‌یافته تلقی می‌گردد. این سیستم دارای چند مشکل اساسی است از جمله اینکه اصلاً با مفهوم بیماری‌های روان‌پزشکی (دیدگاه BIOPSYCHOSOCIAL) هیچ‌گونه قرابتی ندارد و بیماری از هر دیدگاهی که ظاهر می‌شود، برخورد متفاوت و گاهی ضد و نقیضی دریافت می‌کند. برای مثال مداخله‌گران برای معتادان خیابانی از روش‌های جمع‌آوری معتادان به منظور پاک‌سازی چهره‌ی شهر بهره می‌برند (تهدید اجتماع)، از سیستم‌های کمپ اجباری و روش‌های درمانی به منظور کاهش فشار و دادن آرامش هر چند موقت به خانواده‌های مستاصل از دست بیماران، از سیستم‌های بستری برای بیماران دچار علائم سایکوز حاد و یا متمایل به سم‌زدایی در بیمارستان‌های روان‌پزشکی و یا عمومی برای کاهش فشار و خطرات در بیماران استفاده می‌کنند. در نهایت کارشناسان در هر مرحله فکر می‌کنند که کار درستی انجام می‌دهند، غافل از آنکه وقتی به محض کاهش علائم بیماری، او را از سیستم درمانی خارج می‌کنیم، در نهایت کمک چندانی به فرایند بهبودی نشده است.